တိမ္ေတြေတာင္ ညိဳေနၿပီေလ။ ငွက္ကေလးေတြ အေတာင္ေတြ၀ဲလို႔ အသိုက္ဆီျပန္ေလၿပီ။ အေ၀းက မီးခိုးတန္းေတြက အရင္အတိတ္လို ပါပဲလား။ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ေနၿပီ။ ဘယ္ဆီကို ခရီးဆက္ရမလဲ။
မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မနက္ခင္းေတြကို ငါခ်စ္တတ္ခဲ့သလို၊ ညေနဆည္းဆာေတြလည္း ငါ့အိပ္မက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္မိတာ အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္ ခံစားရသူမွာေတာ့ အျပစ္ရွိေနမွန္း ငါေ၀းမွ သိေတာ့တယ္။ မင္းေပးတဲ့ လမ္းခြဲျခင္းက အခ်စ္အတြက္ အျပစ္ဆိုရင္ အျပစ္ဒဏ္က အရမ္းကို ႀကီးလြန္းပါတယ္။
မ်က္၀န္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြရွိေနပါလ်က္ ငါငိုလို႔မရဘူး။ ေမွ်ာ္ေနမွန္းသိလွ်က္နဲ႔ ေ၀းေ၀းလာတယ္။ ဒါေတြဟာ ၀ဋ္လား။ အဲ့ဒီလိုဆိုရင္လည္း ေက်ပါေတာ့ ဒီဘ၀နဲ႕တင္။ ငါသြားစရာလမ္း မရွိေအာင္ ပိတ္ေလာင္ေနတယ္။ မိႈင္ေတြေနတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြ အတိတ္ကိုသာ ေရာက္ေနတယ္။
1999 january
အျဖဴ၊ အစိမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုမွာေပါ့။သူ႔ကို ပထမဆံုးစၿပီး ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။စေတြ႔တဲ့ေန႔ကပဲ သူ႔ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အျဖစ္ခံစားဖူးခဲ့ေသးတယ္။
ေကာင္မေလး
ေၾကြကာ၊ေမာကာ
ရင္ခုန္ရတယ္။
ငါ့အနမ္းေတြ၊ ပန္းေတြၾကားမွာ
ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔
ငါအိပ္မက္တယ္။
အႏု၊အရြ ေတြၾကား
ငါ့ဖူးစာဟာ မင္းေလလား?
ငါရင္ခုန္တယ္။
ခ်စ္သူမင္းကိုငါ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီကဗ်ားေလးကိုေတာ့ မေပးခဲ့မိဘူး။ ခုေတာ့့ ငါ့ကဗ်ာေလးဟာ ငါေမ့ခဲ့တဲ့ အသည္းကြဲနိမိတ္လား။ ငါမေတြးတတ္ေတာ့ဘူး ခ်စ္သူရယ္
Dec 24, 2007
>
အသည္းကြဲ တမ္းခ်င္း
Subscribe to:
Posts (Atom)