ဘ၀တဲ့ေလ...

ဘ၀တဲ့...မုန္တုိင္းနဲ႔တူေလေရာ
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ တိုက္လိုက္တာ
ငါ့တဲအိုလဲ ပ်က္ေရာ...

ဘ၀တဲ့...မိုးၾကိဳးလိုပါပဲလား
လူေတြအားလံုးထဲ ငါ့ကိုမွ
ဦးတည္လို႔ တည့္တည့္ပစ္ရက္တယ္
ငါ့ရင္မွာ မီးေလာင္ျပာက်ေရာ...

ဘ၀တဲ့...ပ်က္လံုးတစ္ခုေလလား
လူရႊင္ေတာ္ ပါးစပ္ထဲေရာက္ဖို႔
ငါ့အနာဂတ္ကို အတင္းနဲ႔ေရာၿပီး
ပ်က္လိုက္က်ေလေရာ...

ေၾသာ္..ဘ၀ ဘ၀...
ငါမင္းကို ေပးစရာ
အေၾကြးမက်န္ေတာ့ပါဘူးေနာ္...

အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာေလးကို တင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ညီမေလး ရတနာစိုး က ကၽြန္ေတာ္ေရးထားတဲ့ ဘ၀ကဗ်ာကို ေပးဖတ္ပါလားဆိုလာေတာ့ သူ႔ကိုျပလိုက္ရင္းက ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ခံစားခ်က္တူတဲ့ လူေတြရွိမွာပါဆိုၿပီး တင္လုိက္တာပါ။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ေနခဲ့ေတာ့ေလ

ဒီေန႔ေတာ့ ျပကၡဒိန္တစ္ခုရဲ႕
အေရာင္အမိွန္ဆံုးေန႔ေပါ့ဗ်ာ။

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ျပကၡဒိန္အသစ္က
ဘယ္မင္းသမီး ဘယ္မင္းသားနဲ႔မ်ား
ထြက္လာမလဲေနာ္။

အသစ္၊ အသစ္ေတြထြက္ေနေပမယ့္
ငါ့ရဲ႕စိတ္က ဒါပါပဲလား
အေရာင္ေတြမိွန္ဆဲ။

အတိတ္ကို ျပန္ျပန္ၾကည့္ရင္း
ငါႏွေျမာရင္း၊ ငါတမ္းတရင္း
ေနလာမိတာေလ...
ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။

အတိတ္အပိုင္းအစေလးေရ...
ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းကို
ငါမေန႔က ေနရာမွာပဲထားခဲ့ပါရေစေတာ့။

ငါသြားေတာ့မယ္...
အေရာင္ေတြစံုတဲ့ ႏွစ္သစ္ဆီကို
အတိတ္ကို ေမ့လိုက္ပါရေစ။

ခြင့္လြတ္ပါ အတိတ္အပိုင္းအစေလးေရ...

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ဘကုန္း နဲ႔ ၀လံုး

မွန္တစ္ခ်က္ကို ယူၾကည့္
မင္းကိုယ္မင္း မွန္ၿပီလားလို႔...

ဘ၀ဆိုတာ လြယ္တယ္ထင္ရင္ေရးၾကည့္
ကုန္းၿပီး ၀ိုင္းေနလားလို႔...

မင္းေတြ႔လား
ေရွ႕မွာ အနာဂတ္ရွိေပမယ့္
မင္းေနာက္က အတိတ္ေတြလိုက္ေနတယ္
မင္းကိုယ္မင္း မွန္ခဲ့ရဲ႕လား။

၀လံုးက ေရွ႕ကေျပးေနေပမယ့္
ဘကုန္းက မင္းေနာက္လိုက္ေနတယ္ေနာ့္။

စဥ္းစားအံုး...
မွန္တယ္ထင္ရင္ေတာ့ ဆက္လုပ္ေပါ့။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ရင္တြင္းစကား

မ်က္၀န္းေရ....မငိုနဲ႔ေတာ့
ငါ့ဒါဏ္ရာက မင္းထက္ပိုပါတယ္။

မင္း ငိုေပးယံုနဲ႔
ငါေျဖသိမ့္တဲ့ ညေတြ
ေရတြက္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။

ေန႔ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ခဲ့တာ
ခုဆို ႏွစ္ေတြကူးလာၿပီ။

အသည္းနာတယ္...
ရင္ကြဲပတ္လက္
ေၾကကြဲရက္ေတြ
တစ္စစနဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္တဲ့ရင္...
နာက်င္ပါေစေတာ့ေလ။

ရံႈးၿပီးရင္းရႈံး
အမုန္းနိဂံုးနဲ႔
အေ၀းဆံုးကို ေျပးထြက္သြားတာ
ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီေနာ္။

ေမ့ပစ္ဖို႔
ဒီရင္ကို ဘယ္လိုအမိန္႔မ်ဳိး
ေပးရပါ့မလဲ။

အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေလ။
ႏိုးလာေတာ့
ငါ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔။

မငိုပါနဲ႔ေတာ့ မ်က္၀န္းရယ္...
ငါ့ဒဏ္ရာက မင္းထက္ပိုပါတယ္။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

အေမေပးတဲ့ အသိတရား

ခုဆို ေမေမေမြးခဲ့တာ
သားအသက္ ၂၁ႏွစ္ရွိၿပီ။
အေမ့မ်က္ႏွာ ညိဳးရင္း၊ ငယ္ရင္းက
သား... လူလားေျမာက္ခဲ့တာ။

အေမ...
မ်က္ရည္ သိုသိပ္
အံကိုႀကိတ္ကာ
ေႏြေတြ၊မိုး ေဆာင္း
အခ်ိန္တိုင္းေျပာင္းလည္း။

ဒီမွာ... ငါ့သား
ေလာကအလည္
မားမားေလွ်ာက္လို႔
ဘုရားကို သိ
သစၥာရွိဖုိ႔ အေမသင္ခဲ့မယ္သား။

သတၱိကိုေမြး
ရင္ထဲေအးဖို႔
အၿမဲဆုေတာင္းပါသား။

တစ္ေန႔ေတာ့သြားရမွာပဲ
ေတြးေၾကာက္ဖို႔ထက္
အသိရွိဖို႔တာၾကိဳးစားေနာ္..သားတဲ့။

(အေမ သားအားလံုးကို ျပန္ၾကားေနရတယ္ဗ်ာ)

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ရံႈးနိမ့္သူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း

အခ်ိန္ေတြ...
နာရီလက္တံေတြကို
ေျပာင္းျပန္လွည့္ၾကည့္မိတယ္...
ငါဒီလို ဘ၀မ်ဳိး ဘယ္လိုေရာက္လာပါလိမ့္လို႔။


ငါရည္ရြယ္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ
ခုျဖစ္ေနတာက လူရႊင္ေတာ္...
ဘာေတြမ်ား လြဲခဲ့ပါလိမ့္။

ဆိုခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတြ
ခုငါမေရးတတ္ေတာ့ဘူး
ဘာေတြမ်ား အေတြးေခ်ာ္ခဲ့ပါလိမ့္။

လုိခ်င္တဲ့ အနမ္းေတြ
ခုထိေတာ့ သိမ္းထားမိတယ္
အိပ္မက္ထဲမွာေလ။

ဘာေတြမ်ား လဲေခ်ာ္ခဲ့ပါလိမ့္။

မထင္ခဲ့ဘူးေလ
ဒီလိုျဖစ္လာမယ္လို႔။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ...
ဒီလိုအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္ရင္း
ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုအခ်ိန္ကုိ
ျပန္စဥ္းစားမိရင္
ဒီလို အေၾကာင္းပဲ ေတြးမိမယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။

(ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္း ရံႈးနိမ့္သူတစ္ေယာက္ကိုးဗ်။)

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

အသည္းကြဲ တမ္းခ်င္း

တိမ္ေတြေတာင္ ညိဳေနၿပီေလ။ ငွက္ကေလးေတြ အေတာင္ေတြ၀ဲလို႔ အသိုက္ဆီျပန္ေလၿပီ။ အေ၀းက မီးခိုးတန္းေတြက အရင္အတိတ္လို ပါပဲလား။ ငါ့ေျခေထာက္ေတြ ဦးတည္ခ်က္မဲ့ေနၿပီ။ ဘယ္ဆီကို ခရီးဆက္ရမလဲ။


မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မနက္ခင္းေတြကို ငါခ်စ္တတ္ခဲ့သလို၊ ညေနဆည္းဆာေတြလည္း ငါ့အိပ္မက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္မိတာ အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္ ခံစားရသူမွာေတာ့ အျပစ္ရွိေနမွန္း ငါေ၀းမွ သိေတာ့တယ္။ မင္းေပးတဲ့ လမ္းခြဲျခင္းက အခ်စ္အတြက္ အျပစ္ဆိုရင္ အျပစ္ဒဏ္က အရမ္းကို ႀကီးလြန္းပါတယ္။

မ်က္၀န္းအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြရွိေနပါလ်က္ ငါငိုလို႔မရဘူး။ ေမွ်ာ္ေနမွန္းသိလွ်က္နဲ႔ ေ၀းေ၀းလာတယ္။ ဒါေတြဟာ ၀ဋ္လား။ အဲ့ဒီလိုဆိုရင္လည္း ေက်ပါေတာ့ ဒီဘ၀နဲ႕တင္။ ငါသြားစရာလမ္း မရွိေအာင္ ပိတ္ေလာင္ေနတယ္။ မိႈင္ေတြေနတဲ့ ငါ့စိတ္ေတြ အတိတ္ကိုသာ ေရာက္ေနတယ္။

1999 january
အျဖဴ၊ အစိမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္တစ္ခုမွာေပါ့။သူ႔ကို ပထမဆံုးစၿပီး ျမင္ဖူးခဲ့တယ္။စေတြ႔တဲ့ေန႔ကပဲ သူ႔ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ အျဖစ္ခံစားဖူးခဲ့ေသးတယ္။

ေကာင္မေလး
ေၾကြကာ၊ေမာကာ
ရင္ခုန္ရတယ္။

ငါ့အနမ္းေတြ၊ ပန္းေတြၾကားမွာ
ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔
ငါအိပ္မက္တယ္။

အႏု၊အရြ ေတြၾကား
ငါ့ဖူးစာဟာ မင္းေလလား?

ငါရင္ခုန္တယ္။

ခ်စ္သူမင္းကိုငါ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီကဗ်ားေလးကိုေတာ့ မေပးခဲ့မိဘူး။ ခုေတာ့့ ငါ့ကဗ်ာေလးဟာ ငါေမ့ခဲ့တဲ့ အသည္းကြဲနိမိတ္လား။ ငါမေတြးတတ္ေတာ့ဘူး ခ်စ္သူရယ္

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ေၾကြ

ေၾကြၿပီ...
ပန္းေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။
သစ္ရြက္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။
ၾကယ္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။

ငါ့ရင္က
မင္းေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ မ်က္ရည္ေတြသာ
ပါးျပင္ေပၚ လြမ္းတိုင္း ေၾကြေနတယ္။

ေမွ်ာ္မေနနဲ႔လို႔ မင္းေျပာထားလည္း
ေၾကကြဲျခင္းေတြက မင္းကိုသာ
မက္ေမာေနတယ္။

ေ၀းေ၀းလာတဲ့ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ
မင္း... ေပ်ာ္ေနေရာေပါ့ေလ။

ငါ့မွာေတာ့...

ဒီေလာကမွာ အခ်စ္အတြက္
အႀကီးအက်ယ္ဆံုးရႈံးမႈကို
ဘာသာစကားတစ္ခုလို သံုးရရင္
ပါးျပင္ေပၚ ေၾကြလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြသာ...
ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

စိတ္နာတယ္.... ႏွင္းဆီ

အသည္းနာတယ္။
ငါပ်ဳိးတဲ့ ႏွင္းဆီ
ကိုင္းညႊတ္လို႔ လာဆူးတယ္ ငါ့ရင္...


ဘ၀နာတယ္။
ငါပ်ဳိးတဲ့ ႏွင္းဆီ
မင္းလွသမွ် ရန္သူအလယ္က ငါ...

စိတ္နာတယ္။
ငါပ်ဳိးတဲ့ ႏွင္းဆီ
ရွင္သန္ေန မင္းလမ္း
ကိုယ္တိုင္ ဖ်က္ဆီးရက္သူ။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

မင္း... ယံု

ဘ၀ရဲ႕လိႈင္း
ဘယ္လိုေတြ႔ႀကံဳ
မင္းရွိရင္
ကူးခတ္မယ္လို႔
ငါက်ိန္မယ္။

ေမွ်ာ္လင့္တယ္
ငါေလွ်ာက္တဲ့ ဘ၀ၾကမ္းလမ္းကို
အနားမွာ အၿမဲ
အၿပံဳးေတြနဲ႔ ခြန္အားေပးပါ။

အႀကိမ္ႀကိမ္ဆံုးျဖတ္...
ငါ့အသက္သည္ ရင္ဘတ္မွာ
ငါ့ရင္ဘတ္သည္ မင္း
ဒါဆို မင္းဟာ
ငါ့ဘ၀ ငါ့အသက္။

မင္းထားခဲ့ရင္ ရင္မွာကြဲအက္လို႔
မင္းသာေက်နပ္ရင္
ငါအသက္ဆက္မယ္
ေနာက္ဘ၀ေတြထိ မင္းနဲ႔။

မင္း... ယံု။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

၀တၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ဆိုပါစို႔...
ထိပ္ေျပာင္ ဆီရႊဲ
ေရႊပိုးတြဲနဲ႔၊
အခါေတာ္ေပးထက္ ယဥ္သူကမင္း။

ေရႊလက္တြဲလို႔ (အမယ္...ထိပ္ရႊဲက ခလုတ္တိုက္လွဲက်တာေတာင္ ေပ်ာ္လို႔)
မရွက္ဘူးဗ်ာ။

ရင္ခုန္သံ တစ္ဒုန္းဒုန္းနဲ႔
ခန္းမတစ္ခုလံုး ဟီးလို႔။

လႈိက္လွဲတဲ့ အၿပံဳးေတြ၊
ေလွာင္ၿပံဳးေတြက
တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ေနတဲ့ ကင္မရာ အျပည့္။

မယ္... ေမာေနပါေရာ့လားလို႔
ေခြၽးသုတ္၊ ေရတိုက္ေနတဲ့
ထိပ္ရႊဲေတာ့ ဇမၺဴတစ္ခြင္မွာ
ကံ အေကာင္းဆံုးလူ ျဖစ္ၿပီေပါ့။


ၿပီးပါၿပီ

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

ငါ့...ဆုေတာင္း

လရိပ္ခ်ဳိ...
အကာဆီးတစ္ခုေနာက္
ေရးေရးေလး ေပၚေနတယ္။
ေၾကကြဲစြာ ငိုတဲ့မ်က္ရည္
အခန္းထဲမွာ ပ်ံႀကဲလို႔။

တစ္ျဖည္းျဖည္း ရူးလာတဲ့ ငါ...
ႏွလံုးသားရလဒ္။

ဘယ္တူပါ့မလဲ...
အခန္းဆီးေနာက္က လရိပ္နဲ႔...
အျပင္မွာ လွေနသေလာက္
အခန္းက်ဥ္းက ဒါဏ္ရာေတြနဲ႔။

ခ်ဴိၿမိန္တဲ့ ပ်ားရည္
ပ်ားေတြက စုတ္ယူသလို။

ငါငိုတယ္၊ ေၾကကြဲစြာ။

ဒါဏ္ရာသာ ငါဆိုရင္
လရိပ္လို ေအးျမမႈက
မင္းျဖစ္ပါေစ...ခ်စ္သူ

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

မာတိကာေတြ မ်ားတဲ့အိမ္

(၁)
႐ုိး႐ုိးပဲေျပာေပါ့
အခ်စ္က ပန္းသီးဆိုလည္း
ခဲြစားဖို႔ေတာ့ ဓါးလိုမွာပဲ။

(၂)
လာခဲ့ေလ
အိပ္မက္မွာ ေတြ႔ခ်င္ရင္
ညတစ္ညေတာ့ လိုမွာပဲ။

(၃)
ေကာင္မေလး
သစ္႐ႊက္ေၾကြတာေတာင္ ရင္ခုန္ရင္
ခ်စ္တတ္ဖို႔ အသည္းႏွလံုးေတာ့ လိုမွာပဲ။

(၄)
ဆုေတာင္းလိုက္ေပါ့
မင္းနဲ႔သာ ဘ၀ဆက္တိုင္း ဆိုရင္
ကမၻာေတြ အသေခၤ်ေတာ့ လုိမွာပဲ။

(၅)
စိတ္ကူးေတာ့ ယဥ္ေပါ့
အခ်စ္ကို သြားေတာ့မကစားနဲ႔
မ်ားလြန္းတဲ့ မာတိကာေတြက
မင္းကို အသည္းခြဲမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

အလည္လာပါ ေျမျပန္႔သူ

ခုဆို ေခါင္မိုးေပၚက
ဆီးႏွင္းက်သံေတြ၊ ေလေအးေအးေတြ
မနက္ခင္းကို လႈပ္ႏုိးလို႔
ငါတို႔ ေဆာင္းအခါ ေရာက္ခဲ့့ျပန္ၿပီ...

ငယ္ငယ္က ေစာင္ၿခံဳလ်က္
မီးဖိုေဘးက အဖြားကို သတိရတယ္...

ေစာင္ၿခံဳ၊ မီးလႈံရင္း ေခါပုတ္စားရတာ
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ အခ်ဳိၿမိန္ဆံုး အရသာတဲ့...

၀န္းရံေတာင္တန္းေတြလည္း အံု႔မႈိင္းလို႔
ႏွင္းရည္ေတြ အငမ္းမရ စုတ္ယူရင္း
ပြင့္ေလၿပီ၊ ေဆာင္းအလွပန္းေတြ...

ေကြ႔ေကာက္တဲ့
လမ္းေလးေတြအတိုင္းတာ လာခဲ့ပါ...
မိုးကုတ္ၿမီးရွည္စားရင္း မိုးကုတ္အလွေတြက
မင္းစိတ္ကို ေပ်ာ္ေစပါ့မယ္...
ေရႊနားေတာ္ထက္ ပန္ဆင္မယ့္
ရတနာေတြလည္း ေရြးလွည့္ပါ...
ခ်မ္းေအးလြန္းရင္လည္းေျပာေပါ့
ေတာင္ေပၚသားေတြရဲ႔ ရင္ခြင္က
အားလံုးအေပၚ ေႏြးပါတယ္...

အခ်ဳိဆံုး အၿပံဳးေတြက ေတာင္တန္းေတြတိုင္းမွာ
ရွိေနပါတယ္။

ေဆာင္းရာသီရဲ႔ ေအးျမမႈေလးကို ၾကိဳက္ရင္
ခ်စ္စရာ ရႈခင္းေတြနဲ႔ ေဆာင္းေနၾကာေလးေတြက
အၿမဲႀကိဳဆိုလ်က္ပါ။

ေတာင္ေပၚသားကို ခ်စ္ရင္
အလည္လာပါ ေျမျပန္႔သူ။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

အရိပ္

သစ္ရိပ္ရယ္လို႔ ျမင္တာနဲ႔
ေအးခ်မ္းတယ္ထင္ၿပီး
ငါ..အႀကိမ္ႀကိမ္ ၀င္နားဖူးတယ္။

သတိလက္လြတ္ပဲ။

ကိုင္းေတြက်ဳိး ရႊက္ေတြေၾကြေတာ့မွ
ဘယ္မွာ ဆက္နားရမလဲ ...ဘ၀
ထိပ္ဆံုးကို ေရာက္ခ်င္ေနမွ
အျမင့္က မိုးေတြ သည္းလာတယ္။

ငါ့ဆက္နားခိုရာ
အရိပ္စစ္စစ္ ဘယ္မွာလဲ။

အသိစိတ္ေတြ ကင္းေနတဲ့ ညေတြ
သန္းေခါင္ယံေက်ာ္ေပါင္း မ်ားမ်ားလာေတာ့
ငါ တစ္ခုခုကို ေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ငယ္တုန္းကလို
မနက္ခင္းဆည္းဆာကို ၾကည့္ခ်င္ေနမွ
ေန၀င္ခ်ိန္ကို ျမင္ျမင္လာတယ္။

ငါ့ ေန၀င္ခ်ိန္မ်ား ေရာက္ေလေတာ့မလား။

အေမ....
အရိပ္ေတြမဲ့မဲ့လာတဲ့ သားဘ၀
ဘယ္မွာ ဆက္နားရမလဲ၊ ေျပာပါအံုးေမေမ
သားသိလာတဲ့ အရိ္ပ္ဆိုတာ
ဘယ္အခ်ိန္မွ တည္ၿမဲမလာေတာ့ဘူး၊

ဒါေပမယ့္ ေမေမ
သားရင္မွာ တစ္ခါတစ္ခါ ေအးခ်မ္းလာတယ္
အေမ့အရိပ္။

သားဘယ္ေလာက္ပဲ ပူေလာင္ေနပါေစ
အေမဆိုတာေလးနဲ႔ သားေအးခ်မ္းလာတယ္...
သား နားလည္လာၿပီ ေမေမ။

အရိပ္ေတြ အားလံုးထဲမွာ ေမေမ့ အရိပ္ (မိဘ အရိပ္)သာ
ေအးခ်မ္းဆံုးဆိုတာ မိဘနဲ႔ ေ၀းေလေလ
ပိုပိုသိလာေလေလပါပဲဗ်ာ။

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...

?

ၾကယ္ေတြေၾကြေနတယ္
ေကာင္းကင္...
တိမ္ေတြျပာေနေပမယ့္

ငုိေနတယ္...
မ်က္ရည္ေရာင္ခ်ယ္ေဆးေတြ
မင္း ျပတ္သားစြာ ေရးခ်ယ္...

ေျမျပင္မွာ မ်က္ရည္ရယ္လို႔
မင္းဆီကေၾကြတဲ့ၾကယ္သာ...

ေရဆန္မွာ ေပ်ာ္မယ္ဆိုတာ
ေနာက္ ဘ၀ေလလား...

ခုမွာေတာ့ ေရစုန္ကို
မ်က္ရည္နဲ႕ေမ်ာ...
အၿပံဴးေတြကို ရင္မွာစုလို႔
လိုခ်င္တယ္... မင္းဆီက ေနာက္ဆံုးစကား

အခ်စ္ဆိုတာ....
ဘာလဲခ်စ္သူ?

ဆက္ရန္...

အစ...သို႔...